پایان نامه : اهمیت اعتماد در تجارت الکترونیک
 
اعتماد و تعهد، عناصر مهمی در روابط بین خریدار و عرضه کننده هستند. اعتماد به پایایی یک فرد یا سیستم بر مبنای نتایج به دست آمده، که این اعتماد به صورت اعتقاد به طرف دیگر در می آید، اشاره دارد. درسالهای اخیر عبارت اعتماد از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شده است. برای سازمان های مجازی، اعتماد مهمترین مساله است و در راس اولویت های مدیریت قرار دارد. سازمان های مجازی از افرادی تشکیل می شود که با یکدیگر ارتباط مستقیم ندارند، بلکه ارتباطات آنها از طریق تلفن و استفاده از فناوری ارتباطات است و در نتیجه، مساله اعتماد مهم ترین مساله برای مدیران سازمان مجازی است که از طریق آن، امکان فرمان دهی و فعالیت های مدیریت آسان تر می شود. روابط مجازی شرکا با همدیگر به اعتماد زیادی نیاز دارد چون باید همکاری کنند و ارتباط سازمان را با مشتریان، تهیه کنندگان و دیگران برقرار کنند. این اعتماد میان افراد داخل و خارج سازمان تقارب ایجاد می کند. هرچه رابطه مشتری با شرکت نزدیک تر شود، اعتماد متقابل بیش تر می شود و رضایت مشتری افزایش می یابد(الهی و همکاران، ۱۳۸۸). تحقیقات زیادی حکایت از آن دارد که بین اعتماد و تصمیم به خرید الکترونیک رابطه مثبت و مستقیم وجود دارد(جنگ و همکاران، ۲۰۰۶). اعتماد، نگرش و ریسک پذیری را تحت تاثیر قرار می دهد و در نتیجه هر چه درجه اعتماد بالاتر باشد، امکان خرید الکترونیکی بیش تر است(تامپسون و همکاران، ۲۰۰۷).

اهمیت اعتماد در محیط با عدم اطمینان بالای تجارت الکترونیک بالا رفته است (پاو-لو، ۲۰۰۳). برای مصرف‌کنندگان ارزیابی این که آیا خرده‌فروشان به تعهدات خود عمل می‌کنند یا از اطلاعات شخصی و خصوصی آنها محافظت می‌کنند مشکل است(مک-نایت و همکاران، ۲۰۰۲: ب)؛  بعلاوه غیرقابل پیش‌بینی بودن زیر ساخت اینترنت ترس مصرف‌کنندگان را افزایش می‌دهد. از این بابت که هکرها یا بخش سومی اسرار مالیشان را تهدید کرده یا اطلاعات شخصی آنها را افشا کنند (هافمن و همکاران[۱]، ۱۹۹۹؛ پاو-لو، ۲۰۰۳). این نگرانیها ریسک ادراک شده در مبادلات آن لاین را برای مصرف‌کنندگان افزایش می‌دهد (پاو-لو، ۲۰۰۳). اعتماد به مصرف‌کنندگان جهت غلبه بر ادراکات ریسک کمک می‌کند (مایر و همکاران، ۱۹۹۵؛ پاو-لو، ۲۰۰۳)  و انتظاراتی را برای انجام مبادلات موفق فراهم می‌کند (اسچور و اوزانی[۲]، ۱۹۸۵).

نقش ریسک و آسیب پذیری در مفهوم اعتماد
در تحقیقاتی که اخیراً در حوزه اعتماد صورت گرفته است به آسیب پذیری به عنوان هسته مرکزی در مفهوم اعتماد توجه شده است. در این معنا اعتماد، تمایل به آسیب پذیربودن معنا شده است، و زمانی فرد را در موقعیت آسیب پذیری قرار می گیرد که ریسکی را پذیرفته باشد. رسو و همکاران (۱۹۹۸) با توجه به همین مفهوم اعتماد را به حالتی روانی که در آن شخص تمایل دارد که بر مبنای انتظارات مثبتش از نیت ها و رفتارهای طرف دیگر آسیب پذیر شود، معنا می کنند.

مشخصات اعتماد بهنگام